NARTZISOren mitoa

Nartziso, Zefiso ibaiko boezio jainkoaren eta uretako ninfa bat zen Lirioperen semea zen. Tiresias igarle ospetsuak urte asko biziko zela iragarri zuen, bere burua ikusten ez bazuen behintzat. 16 urterekin Narciso gizon eta emakumeen miresmena pizten zuen gazte dotorea zen. Haren harrokeria hain zen handia, non agian ez baitzekizkien besteen xarmak. Orduan, Eco ninfa, besteek egiten zutena imitatzen zuena, berataz maitemindu zen. Bere ezaugarri bitxiarekin, Ekok, Zeusek, ninfaren batekin maitasuna egiten zuen bakoitzean hitz egiten jarraitzeko joera zuen. Nartzisok uko egin zion Eco gaixoari, eta, ondoren, neska gaztea abiatu egin zen.

Narciso, Caravaggio
Gorputza zimeldu eta hezurrak harri bihurtu zitzaizkion. Ahotsa besterik ez zitzaion geratu. Baina ez zen izan arbuiatu zuen bakarra, eta gaitzespenetako batek nahi izan zuen gazteak jakin zezala zer zen oinazea maitasun ez-erantzungabearen aurrean. Desioa bete zen Nartziso, udako egun batean, ehizaren ondoren, bere irudia proiektatzen zuen gainazal kristalinozko laku baten ondoan atseden hartzen ari zenean. Nartziso uretara hurbildu zen eta ikusten zuenaz maitemindu zen, hainbesteraino non jateari eta lo egiteari utzi baitzion, bere maitasun berria ezin lortzearen sufrimenduagatik, zeren hurbiltzen zenean irudia desagertu egiten baitzen.

Bere buruarekin obsesionaturik, Nartziso erotu egin zen, hainbesteraino, non Eco bera tristatu egin baitzen bere aieneak imitatzean.

Gaztea bihotza hautsita hil zen, eta hildakoen erresuman ere bere irudiak sorginduta jarraitu zuen, Estigia aintzirako ur beltzetan miresten zuena..